Ky shtet që dhunon gazetarët

Është rasti i dytë brenda një kohe të shkurtër që ndihem e kërcënuar në profesionin tim. Për fatin tonë të mirë a të keq, shpesh, ne gazetarëve, na bie barra jo vetëm të informojmë publikun, qytetarin, por nga ana tjetër të bëhemi edhe përfaqësues i tyre, pasi me patjetër duhet t’i bëjmë ata “të pranishëm” përmes raportimeve tona, në ngjarje për të cilat nuk kanë mundësi të jenë fizikisht.

Në vetëm 7 muaj ekzistencë, kjo qeveri e cila erdhi nën trumbetimet bëmë-mëdha  të ndryshimeve apokaliptike në këtë vend, na ka dhënë një spektakël të pashembullt që ka zëvendësuar çdo format televiziv argëtues dhe jo vetëm.

Dëshmitarë të një imazhi publik që nis nga fotografimi i kryeministrit nga poshtë-lart (tregues i supermacisë) e deri te çelja e zyrave të punës si ajo e Kavajës që rri e mbyllur, na duhet, sëfundmi, të bëhemi edhe dëshmitarë se si dhunohet jo vetëm profesioni ynë, por edhe individi i profesionit gazetar.

Dhunohen e vriten gazetarët, realitet jo i padëgjuar për veshët tanë, por…..në Afganistan, në Siri, në një vend të botës ku prodhohet kaos çdo ditë, ku rendi është anarkik, por jo në një vend që aspiron BE-në. Të dhunosh sot një gazetar në Shqipëri, tregon jo vetëm që nuk kemi media të lirë (përtej gjithë faktorëve të tjerë që kanë mbërthyer median dhe janë mbërthyer prej saj), por nga ana tjetër është tregues i qartë i instalimit të një rendi, të cilin shqiptarët e kishin lënë pas në kohë.

Javë më parë, fotoreporterit Hamza Hatika i është ndaluar të fotografojë, të bëjë punën e tij, në ambjentet e Parlamentit, gjatë zhvillimit të seancës plenare të radhës. Arsyeja? Kolazhi me fotografi i kryeministrit në gjendje të tensionuar.

Sot, gjatë protestave të shqiptarëve për vrasjen e Ilia Karelit, shqiptarit që humbi jetën në burgjet e Greqisë, i dhunuar për vdekje, një tjetër gazetar bie pre e dhunës së shtetit. Gazetari i të përditshmes “Panorama” ka qenë duke fotografuar policët të cilët kishin mbërthyer një qytetar dhe e rrihnin me shkopa gome. Ja çfarë shkruan ai në një reagim tijin në profilin e FB:

“Për llogari të gazetës ku punoj fotografova një furgon policie brenda të cilit ndodhej një prej protestuesve të shoqëruar në Rrugën e Kavajës, i cili po dhunohej keqazi me shkopa gome (dukej lehtësisht nga jashtë). Ç’më ndodhi???
Me të zbritur nga furgoni, policët me shkopa gome në duar duke përdorur forcën me detyruan të futesha brenda rrethimit të Komisariatit nr.2. Nën kërcëmime dhe fyerje me detyruan të fshija fotot, ndërkohë që dy prej tyre kërkonin me ngulm të më fusnin brenda në komisariat. Në qafë kisha të varur kartën e gazetarit dhe ua thashë disa herë se çfarë profesioni kisha. Por mu përgjigjën se “nuk je bërë ti t’na fusësh në burg, se të zhdukim fare”.
Nuk jam bërë e as nuk dua t’i fus burg në fakt. Ama, e them me plot gojën, që ME ERDHI TURP që jetoj në Shqipëri. Të dashur miq, nuk e kuptova nëse kisha të bëja me efektivë të Policisë së Shtetit, apo me miq të gardianëve grekë…”

Sot, një tjetër gazetar u dhunua dhe nesër, nuk është çudi që të dhunohet sërish një tjetër. Veç frikës së pasqyrimit të realitetit, ky shtet sot tregoi se është i aftë të kontrollojë haptazi një media, duke njollosur me turp, pretendimet e tij për demokraci.

Botuar ne www.gazetaedurresit.com

Për të mirën tonë, t'i japim fund!

Fillimi i 2014 ka qenë një ogur jo i mirë për qytetin e Durrësit, i cili brenda dy javëve të para të këtij viti të ri, është tronditur disa herë nga rastet e dhunës, kryesisht asaj në familje. Viktima më e shpeshtë e kësaj dhunë është femra e familjes, gruaja.

Rasti i bujshëm i Vojsava Arapit ishte kulmi i një serie krimesh të kësaj natyre që ndodhin thuajse çdo ditë – të raportuara nga femra të guximshme, të cilave zemërimi ju ka arritur aty ku nuk mban më, por edhe sa e sa raste të paraportuara, nga gra e vajza që i tremben opinionit, nuk kanë besim se problemi i tyre do të marrë zgjidhje apo thjesht nuk kanë mundësi të jetojnë të shkëputura nga bashkëshortët e tyre dhunues.

Sepse nuk ishte një rast si të gjithë të tjerët ai i Vojsavës, ndaj bëri bujë; sepse kësaj radhe nuk ishte vetëm një bashkëshort dhunues e përçudnues, por edhe një bir, ç’ka do të thotë se modeli i patriarkut dhunues është trashëguar edhe në brezin që po rritet.

Para dhe pas këtij – për të mbërritur në rastin më të fundit, dhunimin nënë e bijë nga bashkëshorti, babai i familjes – një sërë urdhërash mbrojtjeje janë lëshuar për të mbrojtur gratë, vajzat  dhe fëmijët e dhunuar nga agresori, i cili në të kundërt me ç’mund të diktojë çdo arsye e shëndoshë, është pjestari i familjes.

Pavarësisht sensibilizimeve të herë pas hershme, dhuna në familje nuk ka të ndalur, as ajo psikologjike, verbale e aq më pak ajo fizike. Duket se është pjellë e mbartur, e cila gjenerohet ndër breza, e ushqyer nga disa faktorë: ekonomikë, socialë, madje shpesh ushqehet edhe nga vetë familja.

Jo më larg se në muajin dhjetor, kryeministri Rama tha se për viktimat e dhunës në familje do të ofrohej ndihma ligjore falas, kurse ndihma ekonomike për familjet në nevojë do të tërhiqej nga gratë, dukë qenë se meshkujt ishin të prirur ta shpenzonin këtë ndihmë jo në dobi të familjes. Në Durrës, nuk është më e  pazakontë që ndihma ekonomike për familjet në nevojë të shpërndahet me vonesë, duke bërë që familje të cilat nuk kanë asnjë të ardhur tjetër, të privohen edhe nga kjo. Aktualisht, dhënia e kësaj ndihmë është me vonesë një muaj. Nuk dihet nëse kryeministri ka dijeni për këtë.

Në kushtet e mungesës së kësaj ndihme për të tilla familje, problemet e ndryshme me të cilat përballen,  i bëjnë dhunuesit e heshtur brenda saj, të kenë një arsye më shumë për të shpërthyer në veprim konkret, keqbërje ndaj personave të afërt, grave të familjes.

Teksa rastet sa vijnë e shtohen, korniza brenda së cilës zhvillohet e gjitha, ka krisjet e saj. Një kuadër ligjor deri diku i plotë, por jo fort mirë i zbatueshëm deri në dhënien e dënimit për agresorët; një shoqëri thellësisht patriarkale që nuk dënon mashkullin dhunues, porse legjitimon dhunën kur ajo kryeht nga “i zoti i shtëpisë”, një mentalitet diskriminues ndaj femrës së dhunuar e aq më tepër ndaj asaj që rebelohet ndaj dhunuesit të saj, mungesa shpesh e pavarësisë ekonomike dhe zhvillimi intelektual i vetë femrave në zona të caktuara, janë disa nga faktorët ushqyes të këtij fenomeni. Por, duhet ndaluar menjëherë. Për të mirën tonë, i duhet dhënë fund.